این مقاله بحران بازتولید مشروعیت در ایران را نه بهعنوان یک بحران سیاسی گذرا، بلکه بهمثابه فرسایش نهادی، اخلاقی و عملکردی دولت تحلیل میکند. مهران فتحی با استفاده از نظریهی «پوسیدگی سیاسی» هانتینگتون، نشان میدهد که انحصار ایدئولوژیک و ناتوانی در انطباق با تحولات اجتماعی، چگونه نهادهای جمهوری اسلامی را از معنا تهی کرده است. این متن، تطبیقی میان دو مقطع ۱۳۵۷ و ۱۴۰۴ ارائه میدهد و سه سناریوی آینده – انسداد پایدار، گذار کنترلشده و فروپاشی تدریجی نظم – را ترسیم میکند.