این مقاله با نگاهی تحلیلی به تاریخ اندیشهٔ اقتصادی، از مالتوس تا رومر، نشان میدهد که مسئلهٔ اصلی بشر نه کمبود منابع، بلکه ناتوانی در سازماندهی نهادهاست. مهران فتحی استدلال میکند که بحران جهانی امروز، تداوم همان «لحظهٔ مالتوسی» است؛ اما این بار نه از زمین و غله، بلکه از ظرفیت نهادی دولتها. مقاله، در پایان، با مقایسهٔ شمال و جنوب جهانی، شکاف میان جمعیت و نهاد را بهعنوان خط گسل اصلی آیندهٔ اقتصاد جهانی معرفی میکند.