این یادداشت به منشأهای فکری، ترجمه ایرانی و مسیر نهادی جریان تکنوکرات توسعهگرا در ایران میپردازد. از پدران فکری همچون وبر و هانتینگتون تا اقتصاددانان ایرانی نظیر نیلی و طیبنیا، و همچنین نقدهایی همچون خصوصیسازی رانتی، ضعف تنظیمگری و چالش تعامل خارجی بررسی شده است. مقاله در نهایت به چارچوبی برای بازاندیشی توسعهگرایی تکنوکراتیک در ایران میرسد.